Trwa święty, szczególny czas Wielkiego Postu, który jest wezwaniem do odwrócenia się od siebie samego po to, aby skierować się ku Panu Bogu. Jest to wołanie o umieszczenie Go w centrum myśli i zamierzeń, zajętych często wyłącznie przez nasze własne „ja”. Jest to zachęta do zwrócenia się ku Panu Bogu jak dziecko, to znaczy z prostotą, entuzjazmem i radością. Jeśli pragniemy budować prawdziwą wspólnotę z Chrystusem, to nie może zabraknąć nam sił i czasu na uważniejsze wsłuchiwanie się w Jego głos, na baczniejsze przyglądanie się Jego życiu i postępowaniu, na szczerszą i dłuższą z Nim rozmowę.

Dnia 1 lutego 1957 roku, Sługa Boży, ks. kardynał Stefan Wyszyński  erygował w Zdziechowie parafię pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. W skład parafii zostały włączone następujące wsie: z parafii Archikatedralnej - Zdziechowa i Obórka, z parafii Św. Michała w Gnieźnie – Krzyszczewo, z parafii Dębnica – Kopydłowo, z parafii Modliszewko – Napoleonowo, z parafii Sokolniki – Mączniki. 60 lat istnienia Parafii, to z jednej strony niewielki jubileusz, ale z drugiej – to konkretny wymiar naszego życia duchowego - bo to udzielone sakramenty chrztu św., zawarte małżeństwa, komunie święte, bierzmowania, nasze spowiedzi, indywidulana modlitwa, rekolekcje, misje, nabożeństwa i wiele innych. Matko Boża Nieustającej Pomocy - módl się z nami.

 Dzisiaj o godz. 15.00 w sali wiejskiej w Zdziechowie odbyło się tradycyjne spotkanie opłatkowe wspólnot działających w naszej parafii. Spotkanie rozpoczęło się Jasełkami, które wystawili uczniowie klasy 3 c Sp pod kierunkiem wychowawczyni p. Justyny Kwiatkowskiej i katechety p. Sławomira Gniewoskiego.

Wspominając chrzest Pana Jezusa w Jordanie, myślimy także o naszym chrzcie, który jest początkiem i fundamentem naszego chrześcijańskiego życia, czyli naszej przyjaźni, wspólnoty z Panem Bogiem. W tym sakramencie otrzymaliśmy godność przybranego dziecka Bożego i dar Bożej miłości. Zostaliśmy też włączeni do wspólnoty Kościoła. Przyjęcie chrztu jest dla nas jednocześnie wielkim zobowiązaniem. Musimy bowiem podążać drogą coraz większego upodabniania się do Chrystusa. Mamy kochać Go coraz więcej i uczyć się od Niego, jak kochać bliźnich. Jeśli nasza komunia z Panem Bogiem będzie coraz doskonalsza, jako chrześcijanie będziemy stawać się ludźmi wyczulonymi na piękno duchowe i moralne, rozmiłowanymi w tym, co szlachetne, wartościowe, prawdziwie wielkie. W naszej codzienności nie możemy zadowolić się bylejakością i obojętnością. Zatrzymajmy się na moment przy chrzcielnicy, aby podziękować za dar dziecięctwa Bożego, ale także zdać sobie sprawę z naszej odpowiedzialności za budowanie Kościoła na ziemi – po to jesteśmy posłani do świata.